ขัน ๒ หมายถึง ก. ทำให้ตึงหรือให้แน่นด้วยวิธีหมุนกวดเร่งเข้าไป เช่น ขันชะเนาะขันเกลียว. ว. แข็งแรง, กล้าหาญ, เช่น กูนี้คนขัน จะขามคนใด.(สมุทรโฆษ).
[-กฺว้าน] ก. ฉุดด้วยกว้าน.
ก. บิดลูกชะเนาะให้ตึง.
ก. กล้าต่อ. (กฎ) น. การต่อรองซึ่งได้เสียกันโดยอาศัยเหตุการณ์ในอนาคตที่ไม่แน่นอนเป็นข้อแพ้ชนะ.
[-สะหฺมอ] ก. หมุนเครื่องเอาสมอขึ้น.
ก. แข่งเข้าสู้, กล้าสู้.
ก. เสนอตัวเข้ารับทําโดยเต็มใจ, กล้าอาสา.
ก. อาการร้องอย่างหนึ่งของไก่หรือนกบางชนิด เฉพาะในตัวผู้ เช่นไก่ ไก่ฟ้า นกเขา ใช้เป็นสัญญาณติดต่อสื่อสารในสัตว์ประเภทเดียวกันจะร้องมากในระหว่างฤดูผสมพันธุ์ หรือในเวลาจำเพาะเช่นเช้าตรู่.